Op den koude, eenzame zondagmiddag je den Jane Austen karakter in de 21e eeuwse star voorstellen met SENSE AND SENSIBILITY, de miniseries hit 2008. 3 Afleveringen "written for the screen and adapted from the book" door Andrew Davies, die ons ook Northanger Abbey (2007), Pride and Prejudice (1995), Little Dorrit (2008), Bleak House (2005), en verscheidene anders Dickens en period drama adaptaties gaf! (en trouwens ook de adaptation van de Bridget Jones films!) Op dit moment is de Netflix serie House of Cards erg populair, waarvoor Davies ook schrijft, gebaseerd op zijn gelijknamige screenplay voor een 4 episode-miniserie uit 1990. Die heb ik nog niet gezien maar KEVIN SPACEY speelt daarin mee onder andere en Robin Wright en dus Andrew Davies als schrijver, het moet wel erg goed zijn.
Andrew Davies is duidelijk de koning der Austen adaptaties; ik denk dat iedereen hem met glitterende ogen dankbaar kan zijn voor de wet-t-shirt scenes die hij verwerkt in z'n miniseries (hij heeft ook de 1995 miniserie van Pride and Prejudice gemaakt, COLIN FIRTH ALS EEN DARCY DIE EVEN IN EEN SLOOT GAAT ZWEMMEN EN DAN UIT HET WATER KOMT IN ZN NATTE, AAN LICHAAM KLEVENDE VICTORIAANSE SHIRT. holla), en hij heeft een goeie grip op de karakters en op Austen; waar sommigen al te krampachtig aan de plotwendingen van het boek vasthouden begrijpt hij dat sommige dingen net iets anders beter werken op het scherm.
Zoals de mannen in S&S; waar in 1995 Willoughby als een soort tragische held wordt voorgesteld die wel degelijk van Marianne hield en Brandon als een creepy ouwe gozer waar Marianne voor "settled" omdat het praktisch is en hij veel geld heeft enzo, haalt Davies Willoughby in deze aan als de poephoofd die hij is (ik ben bijna blij dat de Dashwoods geen kapitaal meer hadden toen Willoughby en Marianne verliefd werden.. juist omdat dit een issue zou zijn zie je dat het duidelijk een issue voor hem is en trouwen ze niet. Als Marianne rijk was geweest hadden ze waarschijnlijk zonder problemen getrouwd waarna Willoughby waarschijnlijk na een paar jaar gewoon weer verder was gegaan met 15-jarige meisjes versieren en zwanger maken.), en Brandon als de echte tragische held die vooooorzichtig ('genteel' zonder teveel creeps) een courtship begint met Marianne. Edward in deze 2008 versie heeft ook iets meer gravitas; hij is niet de blubbering idiot uit de 1995 versie die te stom is om goed na te denken voordat hij zo'n zwaarwegende beslissing neemt als een bindende verloving, maar zit werkelijk vast in zijn regret en donkere situatie waarin hij geen uitweg ziet, zonder dat hij iets zou doen dat tegen zijn loyale, vriendelijke karakter zou ingaan. En Eleanor is de moeder, zelfs voor haar eigen moeder, degene waar iedereen op hangt, veel bewonderenswaardiger dan ze soms wordt voorgesteld als een control freak. Marianne is passie en poëzie, maar wel met intelligentie, niet als een klein kind. Ik vind de stukjes met Margaret ook fijn waarin je haar ziet aanpassen aan de wereld waarin ze zit, meegesleurd als kleinste zusje, een wereld waarin haar zussen al praktisch bezig zijn met de toekomst en zij zelf nog in een droomwereld zit met boeken, dieren, natuur, verhalen.
De soundtrack en cinematografie is super super mooi, ik wou dat ik ook in dat huisje bij de zee kon wonen met het strand en de bergen, een piano in huis en verder de stilte en wind en zand en water en zilte lucht. En Edward Ferrars die een stel houtblokken in de regen in stukken hakt, en Brandon met zijn piano scores en hoge hoed. En alle dagen die zwierige jurkjes aan en…… dagdromen over dingen doen? Hoe conservatief ook eigenlijk, waarom gaan ze niet gewoon een baan zoeken :) (verveling wordt door ons vast eigenlijk altijd geïdealiseerd en benijd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten