Soms is het heel moeilijk dingen los te laten omdat ze zo'n deel van je leven en geheugen zijn geworden dat ze een deel van jou zijn, en je niet weet wat je bent zonder. Het enige wat je dan nog hebt zijn die herinneringen waar je aan vast houdt, dat idee van de persoon waarmee je zoveel ervaringen, emotie, momenten hebt gedeeld. De dromen die je bedacht had met die luttele theorieën over hoe de wereld werkt. Wat je niet weet is dat ze al aan je ontsnapt zijn, de echte mensen en tijden. Soms is het moeilijk te accepteren dat je geen controle hebt over wat er met jou gebeurt, wat er met andere mensen gebeurt. Het belangrijkste is dan om echt waar te nemen dat je zelf nog wel bestaat, ook al verdwijnt de wereld zoals je die kende. Je moet een wereld zien door de tralies van herinneringen die je zelf hebt opgebouwd in je hoofd en gewoon doorgaan en voortbewegen en nieuwe herinneringen maken ook al zijn ze niet zo mooi als de oude.
Onze goede vriend Francis Scott Key (?) Fitzgerald heeft hier prachtige quotes over gemaakt die we over onze lichaams zouden moeten tattoeren, op onze muren moeten schilderen, over heel de stad zouden moeten graffitien, verkondigen elke dag dat we onze mond opentrekken om nietige opmerkingen te maken over het weer en over iedereen die we kennen en wanneer we rondlopen op de plekken die we kennen, zoals deze uit The Great Gatsby (ik heb nog steeds iets tegen die film, want hij is van die gast die Moulin Rouge maakte en die vond ik zo kitschy fake op een slechte manier, misschien moet ik hem toch maar eens gaan zien)
So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten